بزرگ فکر کنید تا بزرگ موفق شوید – قسمت ۴ – چگونه با بزرگ کردن ابعاد فکرمان، بزرگی موفقیتمان را تعیین کنیم؟

برای داشتن فکرهای بزرگ باید چهار ترمز خودکار ذهنی را از کار بیندازیم. در قسمت قبل به یکی از این ترمزها یعنی بهانه‎تراشی سلامتی پرداختیم. در این قسمت به سراغ غیر فعال کردن یکی دیگر از این ترمزها می‌رویم.

اگر هنوز قسمت‌های قبلی این مقاله را نخوانده‌اید از لینک‌های زیر استفاده کنید:

• قسمت اول
• قسمت دوم
• قسمت سوم

 

» دوم: بهانه‎تراشی هوشی

دومین مانع برای بزرگ فکر کردن، بهانه‎تراشی هوشی است. این جور از بهانه‎ها معمولا با این جمله خودشان را نشان می‎دهند: «آدم برای موفق شدن باید باهوش باشه» یا «من باهوش نیستم» بهانه‎تراشی هوشی بسیار رایج است اما نشانه‎های خود را به نمایش نمی‎گذارد. به همین علت، افراد زیادی به این جور از بهانه‎تراشی مبتلا هستند اما خودشان خبر ندارند.

» کشف دو خطا در مورد هوش

بیشتر ما در مورد هوش دچار دو نوع خطا می‎شویم و دردسرهایی که گاهی به خاطر تفکر کم‎هوشی گریبان ما را می‎گیرند از همین دو خطا ناشی می‎شوند:

خطای اول: ما نیروی مغزی خود را دست کم می‎گیریم.

خطای دوم: ما نیروی مغزی دیگران را دست بالا می‎گیریم.

به دلیل وجود این دو خطا عده زیادی فرصت‎های نابی را از دست می‎دهند تنها به این دلیل که فکر می‎کنند برای به دست آوردن آن فرصت از هوش کافی برخوردار نیستند.

» علم فقط با یک تبصره قدرت است

بهانه‎تراشی هوشی، تفکری اشتباه در مورد علم است. ما اغلب می‌شنویم که علم، قدرت است. اما این ادعا حقیقتی نصفه‌نیمه است. علم تنها در صورتی قدرت است که مورد استفاده قرار بگیرد و آن هم در صورتی که استفاده‎ از آن سازنده باشد. فردی که دانش بی‎استفاده زیادی را در ذهنش انبار کرده‎ فقط یک کامپیوتر گویا است.

بسیار کم پیش می‎آید که چنین افرادی از خودشان خلاقیت و تفکر نشان دهند. در روزگاری که ما در آن زندگی می‎کنیم دسترسی به اطلاعات، بی‎نهایت آسان شده است. آنچه در این قرن می‎تواند ما را از بقیه متمایز کند، خلاقیت و قدرت حل مسئله است. که این مورد هم به جای هوش به ایمان به خودمان و انگیزه نیاز دارد!

» پیدا کردن یک الماس دو قیراطی!

دو سال پیش به دعوت دوستم در جلسه مصاحبه عمومی برای استخدام چند کارمند جدیدش شرکت کردم. آدم‎های رنگارنگی در مصاحبه شرکت کرده بودند. قرار بود بعد از استخدام برای افراد، دوره‎های آموزشی برگزار شود بنابراین در مورد تحصیلات سختگیری نمی‎شد.

هدف از این مصاحبه، یافتن افرادی بود که جسارت بیان ایده‎هایشان را داشته باشند. دوستم به دنبال کسانی بود که نظرش را خط بزنند، خط‎شکنانی که مرزهای کهنه و دیکته شده را جا‌به‌جا کنند و شجاعانه فکر خودشان را ارائه دهند. در این مصاحبه، یکی از بهترین کارمندانش که الان مسئول نیمی از شرکت است جزو کسانی بود که برای مصاحبه دعوت شده بودند.

وقتی آن متقاضی وارد اتاق مصاحبه شد، سلام محکم و بلندی گفت. اکثر مصاحبه شوندگان، سعی می‎کردند با چاپلوسی و استفاده از واژه‎هایی مثل بنده، حقیر و غیره، خود را فردی مطیع و به درد بخورد جلوه دهند اما او این‎گونه نبود. وقتی از او سوال می‎پرسیدم ساده، با اعتماد به نفس و بسیار محترم صحبت می‎کرد. احترامی که در حین پاسخ دادن به خودش می‎گذاشت دوستم را بسیار خوشحال کرد.

[bs-quote quote=”بعضی‎ها که قادر نیستند به مدرسه بروند بسیار فرهیخته‎تر و باهوش‎تر از پروفسورهای دانشگاه هستند.” style=”style-21″ align=”left” color=”#313e49″ author_name=”مایا آنجلو” author_job=”نویسنده معروف آمریکایی” author_avatar=”https://sookhtejet.com/wp-content/uploads/2019/12/مایا-آنجلو.jpg”][/bs-quote]

چون دوستم معتقد بود، کسی که خود را ارزشمند بداند در همه کارهایش آن ارزش را حفظ می‎کند. جالب این بود که در طول مصاحبه فقط گروه مصاحبه‎کننده نبود که سوال می‎پرسید بلکه او هم از ما سوال می‎کرد. حتی برخی از کارهای شرکت را نقد ‎کرده و راه دیگری برای انجام آن پیشنهاد می‎داد.

ما در مورد سوابق تحصیلی سوالی نمی‎کردیم اما خودش در مورد ماجرای تحصیلش برایمان گفت. او برایمان تعریف کرد که در مدرسه و دانشگاه او را فردی کم هوش می‎دانستند و حتی استاد دانشگاهش هم به این نکته اصرار داشته است. در چهره او حتی ذره‎ای احساس کوچک یا بی‎ارزش بودن دیده نمی‎شد.

چیزی که باعث استخدامش شد این بود که او اصلا فکر نمی‎کرد که هوش کمی دارد. او به شدت معتقد بود که کسی – نه در مدرسه و نه در دانشگاه – متوجه حرف او نمی‎شود. ابتدا به صورت کارآموز استخدام شد اما حالا شرکت بدون او جلو نمی‎رود. او بسیار خلاق است. دوستم تعریف می‎کرد که از استخدام وی بسیار راضی است چون تقریبا هر هفته با چند پیشنهاد عالی به دفترش می‎آید و جالب این است که 70 درصد پیشنهادهایش مواردی هستند که بی‌برو برگرد وارد پروسه اجرا می‎شوند.

» چگونه از بهانه‎تراشی هوشی جلوگیری کنیم؟

 

راه اول: هرگز هوش خود را دست کم و هوش دیگران را دست بالا نگیرید.

روی دارایی‎های خودتان تمرکز کنید. استعدادهای برتر خود را کشف کنید. به یاد داشته باشید که میزان هوش، مهم نیست بلکه شیوه بهره‎برداری از هوش است که اهمیت زیادی دارد.

 

راه دوم: هوش خودتان را فعال کنید.

تغییر نگرش واقعا دنیایمان را تغییر می‎دهد. اگر برای سال‎های طولانی خودتان را از درون، فردی کم هوش می‎دانستید یا دیگران با رفتار و سخنشان این مورد را مدام به شما تلقین می‎کردند تنها راه نجات این است که خودتان این کار را با خودتان نکنید. اگر از درون، خودتان را فردی باهوش بدانید و نگرش «من برنده هستم» را پیدا کنید، نیروهای خفته درونتان مثل لامپ‎هایی که پشت سر هم روشن می‎شوند به کار می‎افتند. به جایی می‎رسید که با خود می‎گویید من توانایی این را دارم که به هر چه در این دنیا می‎خواهم برسم.

در ضمن در این پادکست گفتیم که چرا هوش شما نمی‌تواند عامل موفقیت‌تان باشد

 

راه سوم: تکه کلام درونی داشته باشید

یکی از روش‎هایی که می‎تواند همیشه نیروهای درونی ما را – یکی از آنها هوش است – روشن نگه دارد، داشتن یک تکه کلام درونی مثبت است. مثلا چند تا از مهم‎ترین تکه کلام‎های درونی من این‎ها است: «اگه دنبالش باشی پیداش می‎کنی»، «درستش می‎کنم» و «همه چی تحت کنترله.» هر وقت به سرابی از یک دیوار در کارم برخورد می‎کنم با گفتن این جمله‎های جادویی به خودم، به سرعت یک بشکن زدن آن دیوار مجازی را از بین می‎برم و راه‎حلی برای آن مشکل پیدا می‎کنم. اگر در این کار تمرین کنید و به خودتان هم ایمان داشته باشید دیگر چیزی به نام دیوار برایتان معنایی ندارد.

 

» باهوش موفق یا موفق باهوش؟!

یادتان باشد، همه آدم‎های باهوش موفق نیستند و همه آدم‎های موفق هم باهوش نیستند! بهترین کار این است که خودتان باشید و به خودتان ایمانی راسخ داشته باشید. در آن صورت می‎توانید از هر فرد باهوشی بهتر عمل کنید و از هر موفقی، موفق‎تر شوید.

قسمت بعدی این مقاله را که به بررسی و از بین بردن باور محدودکننده‌ی سنی می‌پردازد را از این لینک بخوانید