بزرگ فکر کنید تا بزرگ موفق شوید 6 پایان – چگونه با بزرگ کردن ابعاد فکرمان، بزرگی موفقیتمان را تعیین کنی

قبل از هر چیزی اگر قسمت‌های قبلی این مقاله را مطالعه نکرده‌اید می‌توانید از لینک‌های زیر استفاده کنید:

• قسمت اول
• قسمت دوم
• قسمت سوم
• قسمت چهارم
• قسمت پنجم

در قسمت پایانی به یک بهانه‎تراشی چالش برانگیز می‎پردازیم. بهانه‎تراشی‎ای که در صورت اهمیت ندادن به آن نه تنها مانع بزرگ فکر کردن ما می‎شود بلکه مسیر رسیدن به موفقیت و خواسته‎هایمان را طولانی و حتی گاهی سنگلاخی می‎کند. در این قسمت به سراغ بهانه‎تراشی شانس می‎رویم.

سخت کوشی، مادرِ خوش شانسی است.

بنجامین فرانکلین

چهارم: بهانه تراشی شانس

بعضی وقت‌ها که دیگر قلابمان به جایی گیر نمی‎کند و دلمان می‎خواهد برای باقی مانده غرورمان کاری کنیم، همه دلیل‎ها و جریان‎هایی که پشت سر گذاشتیم را کنار می‎گذاریم و تنها یک جمله کوتاه به خودمان می‎گوییم و ختم ماجرا را اعلام می‎کنیم: «من شانس ندارم». با گفتن این جمله به خودمان تمام راه‎های رسیدن به هدف را مسدود می‎کنیم. چون با این کار، دیواری فولادی به قطر بی‎نهایت به دور خودمان می‎کشیم و به هیچ نیروی مثبتی اجازه ورود به زندگی‎مان را نمی‎دهیم.

علاوه بر این تمام توانایی ذهنمان را برای داشتن تفکر خلاقانه، تحلیل، یافتن ایده‎ها و پیدا کردن راه‎حل‎های جدید از او می‎گیریم. واژه‎ها بسیار فراتر از آنچه که فکرشان را بکنیم قدرتمند هستند و تکرارشان آنها را در ضمیر ناخودآگاهمان حک می‎کند. علاوه بر آن گفتن چیزی مثل: « شانس ندارم» به این معنا است که من از وضعیت زندگی کنونی خود ناراضی هستم، پشت سر هم بدبیاری می‎آورم و کلا هم چیزهای خوب وقتی به من می‎رسند تبدیل به مشتی خس و خاشاک می‌شوند.

همیشه یادمان باشد، صحبتی که ما با خودمان می‎کنیم، مکالمه‎ای سه طرفه است. یک طرف ما هستیم، یک طرف خود واقعی‎مان و یک طرف کائنات. کائنات ساکت و گوش به فرمان یک گوشه ایستاده است. منتظر است تا ما چیزی به خودمان بگوییم. او برای خدمت همیشه منتظر است. فرقی نمی‎کند که با خودمان از چیزهای خوب یا خواسته‎هایمان بگوییم یا از چیزهای بد و ناراحت کننده‎ای که هیچ وقت دوست نداریم با آنها رو به رو شویم. هر سخنی که از دهان ما بیرون بیاید، به گوش کائنات یک دستور برای اجرا است.

چه زمانی به سراغ شانس می‎رویم؟

بهانه تراشی شانس وقتی به سراغمان میآید که ما نقش خودمان در ساخت زمان حال و آینده را فراموش کرده و فکر می‎کنیم که هیچ نقشی در زندگی خود نداریم؛ وقتی به سرنوشت، بخت و اقبال، داشتن طالع نیکو و پیشانی بلند اعتقاد داشته باشیم و آنها را جایگزین نیروی ایمان به خودمان و تلاش پیوسته کنیم. در این هنگام است که شبح خوش خط و خال شانس، پا به میدان وجود می‎گذارد و جلوی دیدگان ما راست راست رژه می‎رود.

افراد موفق، آدم‎های خوش شانسی هستند!

عده‎ای شانس را یک اتفاق خوب ناعادلانه می‎دانند که تنها برای گروه خاصی رخ می‎دهد. این یک سوتفاهم بزرگ است. چون در این جهان شگفت‎انگیز هیچ چیزی اتفاق نمی‎افتد. ما همه چیز را به زندگی خودمان جذب می‎کنیم. چه این واقعیت را قبول کنیم و چه در برابر آن جبهه بگیریم فرقی نمی‎کند. این قانونی نامرئی برای زندگی در این جهان است. عده‎ای از آن استفاده می‎کنند و نامشان می‎شود خوش شانس و عده دیگری درگیر غر زدن‎های بی‎انتها به جان خودشان و دیگران هستند و نامشان می‎شود بد شانس!

در حقیقت افرادی که به موفقیت‎های بزرگی دست پیدا می‎کنند خوش شانس نیستند مگر آنکه ما نام نگرش برتر به موضوع‎ها، پشتکار، گام برداشتن متوالی، کارهای با دقت برنامه ریزی شده و صبورانه اجرا شده را شانس بنامیم. در این صورت شانس عجب چیز خوبی می‎شود.

یک خاطره شانسی…

حدود 11 سال قبل، در شرکتی کارآموز بودم. آن زمان شرکت درگیر یک پروژه اجرایی بود. چند روز قبل از اولین جلسه ارائه طرح‎ها، یکی از همکاران اصلی پروژه به دلیل آپاندیسش در بیمارستان بستری شد. با وجود اینکه یک کارآموز بودم اما کاملا به مسئولیت‎های آن فرد مسلط بودم. به همین دلیل مسئولیت او را تا زمان بهبودی بر عهده گرفتم. خوب به یاد دارم که چقدر برای آن پروژه زمان گذاشتم و زحمت کشیدم. نتیجه نهایی کارم همه را شگفت زده کرد. چند روز بعد از ارائه من، آن همکار به سر کارش برگشت. من فکر می‎کردم حتما از اینکه پروژه به خوبی جلو رفته و جایگزینش توانسته کارها را به خوبی انجام دهد خوشحال خواهد شد اما او با عصبانیت به سمت میزم آمد، دو بار روی میز کوبید و گفت: «خیال برت نداره، شانس آوردی که تونستی خوب کار رو ارائه بدی!» از هاج و واجی‎ام در آن زمان که بگذریم به یک نتیجه می‎رسیم: «کسانی که کارشان را خوب انجام می‎دهند، موفق و پولدار هستند به جای چیزی به نام شانس، پشتکار، تلاش، امید و جسارت دارند.»

شانس داشتن یا نداشتن یک برچسب است

در طول زندگی‎مان چیزهای زیادی را به خودمان نسبت می‎دهیم. در روان‎شناسی به این نسبت دادن چیزی به خودمان «برچسب زدن» می‎گویند. این برچسب‎ها می‎توانند مثبت و سازنده باشند مثل: «من آدم خوش اخلاقی هستم یا من خیلی با استعدادم» و هم می‎توانند منفی باشند مثل: «من آدم بدشانسی هستم». شاید بپرسید: «اگر این طور است پس جمله «من آدم خوش‎شانسی هستم» هم می‎تواند یک برچسب مفید باشد.» در پاسخ باید بگویم که، بله کاملا حق با شما است. اما وقتی به خودمان برچسب خوش‎شانسی می‎زنیم ماجراهای خوب به این دلیل برایمان رخ می‎دهند که ما این‎طور خواسته‎ایم.

محمود معظمی

وقتی به خودتان برچسبی می‌زنید در واقع این یک خبر نیست که به دیگران می‎دهید. بلکه یک دستور است که به خودتان می‎دهید. تو فقط به خودت برچسب زده‎ای و طبق آن هم رفتار می‎کنی.

وقتی با آگاهی این کار را انجام دهیم به مفهوم شانس، مجال عرض اندام نمی‎دهیم. چون ما با قدرتی که در اختیار داریم این ماجراها را برای خودمان انتخاب کرده‌ایم. چیزی به نام شانس، وجود خارجی ندارد. به جای گشتن به دنبال شانس به دنبال یافتن هدف‎های خودتان، ساختن مسیر پیش رویتان و جمع کردن بهترین آدم‎ها به دور خودتان باشید.

هموار کردن مسیر فکرهای بزرگ

همه مسیرهای این جهان با یک فکر ساخته می‎شوند. به قول امرسون، انسان‎های بزرگ آنانی هستند که می‎بینند افکار بر دنیا حکومت می‎کند. چه مسیرهایی که به سمت خوبی‎ها می‎روند و چه مسیرهایی که از اوج ناکامی سر در می‎آورند از فکرهای ما ریشه گرفته‎اند. فکرهای بزرگ، چندین و چند برابر بیشتر از فکرهای کوچک قدرت دارند. بزرگی اندازه فکرها، بزرگی صاحبانشان را مشخص می‎کند.

«جک ما» را به دلیل فکرهای بزرگش تحسین می‎کنم. هدف‎های او آن‎قدر بزرگ است که از میزان عمرش هم فراتر می‎رودند. او می‎گوید: «رسیدن به هدف بزرگ من – تبدیل شدن به پنجمین قدرت بزرگ تجاری جهان – شاید به 10 سال زمان نیاز داشته باشد. ولی خب، اگر این 10 سال گذشت و باز هم زمان لازم داشتیم چه اشکالی دارد اگر این هدف بزرگ، 20 یا 30 سال بعد به تحقق برسد. شاید من نباشم اما حتما کسانی بعد از من این هدف را دنبال خواهند کرد.» یادمان باشد، دیگران در ما آن چیزی را می‎بینند که ما در خودمان می‎بینیم. پس به جای داشتن رویاهای کوچک، هدف‎هایی پر از افسوس و آینده‎ای تاریک برای خودمان رویاهای بزرگ، هدف‎هایی بزرگ و مهم‎تر از همه این‎ها فکرهایی بزرگ داشته باشیم.