درس های بزرگ از شخصیت های بزرگ؛ مهندس سلطان حسین فتاحی، بنیان‌گذار امرسان (قسمت اول)

تعارف‌ها، وقت‌تلف‌کن هستند؛ با این اصل آنها را ترک کنید

 جیم ران، استاد بزرگ توسعه فردی که بسیار دوستش می‌دارم، معتقد است که میزان پیشرفت شما در پنج سال آینده را، دو چیز مشخص می‌کند؛

1. کتاب‌هایی که می‌خوانید بر شما تاثیر میگذارند
2. آدم‌هایی که ملاقات می‌کنید و با آنها وقت میگذرانید

پس باید این دو را جدی‌تر بگیرید و برایش برنامه‌ریزی داشته باشید.
من درگذشته کتاب‌های زیادی خوانده‌ام و در دوران کار رسانه‌ای خودم، با آدم‌های مختلف، گاه مشهور و گاه عادی و گاه موفق و گاه شکست خورده، روبه‌رو شده‌ام.

درس‌های زیادی از آن‌ها آموخته‌ام. شاید این درس‌ها، به کار شما هم بیاید.
تصمیم گرفته‌ام بخشی از این درس‌ها را باهم مرور کنیم؛ شاید گره‌ای از کار شما بگشاید، همان‌طور که گره‌ای از کار من گشودند.

یکی از بهترین ملاقات‌هایی که در طی دوران حرفه‌ای کار رسانه‌ای خودم داشته‌ام، با مهندس سلطان حسین فتاحی بوده است. او را با برند امرسان به یاد بیاورید. او، بنیان‌گذار این برند مشهور و ماندگار بوده است.

مهندس فتاحی، یک آذری است و درست مثل بخش اعظمی از آذری‌های مهاجر به تهران، سخت‌کوش است. او را در دفتر کوچک و ساده و محقری در حوالی میدان ونک ملاقات کردم؛ جایی که تصور نمی‌کردم مردی این‌چنین موفق و پولدار، چنین دفتر ساده‌ای داشته باشد.

ملاقات ما، دو، سه باری هم تکرار شد؛ برای نشریات مختلف. یکی از بزرگ‌ترین درس‌هایی که از این کارآفرین ایرانی گرفتم، وقت تلف نکردن بوده است. او اشاره می‌کند که در شرکت‌شان، یک اصل واقعی و مهم دارند:

اول اصل کلام، بعد خداحافظ.

شاید در ابتدای امر این اصل چندان خوشایند طبع آدمی نباشد، اما وقتی‌که به دردسرهای آدمی مثل او توجه کنید، می‌بینید که چاره‌ای جز این هم ندارد.

گاهی وقت‌ها که می‌خواهم مذاکره‌ای بکنم، حرفی بزنم، جایی بروم، این جمله را مدام به خودم یادآوری می‌کنم؛ «اول اصل کلام، بعد خداحافظ.» به همین دلیل هر وقت که این اصل یادم می‌ماند، می‌توانم خوب نتیجه بگیرم و کمتر وقت تلف کنم.

شما هم می‌توانید از این اصل در همه‌جا استفاده کنید؛ ببینید اصل مطلب چیست و چه چیزی را می‌خواهید مطرح کنید. سپس آن را مطرح کنید. بعدش، وقت تلف نکنید و به کارهای دیگرتان برسید.

متأسفانه در فرهنگ ایرانی ما، تعارف کردن باعث سوءتفاهم‌های بسیار و البته وقت تلف کردن‌های بسیارتر دیگر می‌شود. با این اصل، از دست این تعارف‌ها فرار می‌کنید و بعد از مدتی، هم خودتان و هم دیگران، می‌دانید و می‌دانند که نباید با وقت شما بازی تعارفی انجام بدهند.

درس بزرگ دیگری که از این کارآفرین همیشه در ذهنم مانده، چنین بوده است:

ما اینجا هستیم که مشکلات را حل کنید؛
وگرنه اگر قرار بود که مشکلات را حل نکنیم، چرا اینجا باید می‌بودیم و اصلاً چرا به اینجا آمده‌ایم؟

او برایم تعریف می‌کرد که روزی دریکی از جلساتی که با کارآفرینان و صنعتگران دیگر داشت، همه شروع به گله و شکایت کردند که بله، قیمت فلان چیز بالا رفته و دلار نوسان زیادی یافته و … او در آن جلسه ساکت بوده و حرفی نمی‌زده.

تا این‌که بقیه صدایشان درمی‌آید که شما چرا حرفی نمی‌زنید؟
او هم با همان صراحتش گفته بود که ‘چه حرفی باید بزنم؛ من اینجا هستم که این مشکلات را حل کنم. خب مشکل است دیگر، باید حلش کنیم؛ پس ما اینجا چه‌کاره‌ایم؟

کاسب و صنعتگر و کارآفرین یعنی همین؛ اگر قرار بود فرش قرمز پهن کنند که دیگر وجود ما لزومی نداشت و همه مردم و مسئولان خودشان این کار را می‌کردند. من به‌عنوان یک مدیر کسب‌وکار، باید این عرضه را داشته باشم که بتوانم این مشکلات را حل کنم.’

این نیز، درس بزرگ دیگری بود که از او یاد گرفتم.
به‌شدت معتقدم، هیچ‌چیز در کسب‌وکار رقت‌برانگیزتر از این نیست که مدیری را ببینیم که،

• از تصمیم‌گیری عاجز است
• مدیری که نمی‌تواند مشکلاتش را حل کند
• مدیری که مثل یک کارمند غرغرو، جلوی نیروهای خودش گله و شکایت می‌کند و بدین‌وسیله، ضعف خودش را نمایان می‌سازد.

ممنونم آقای بنیان‌گذار امرسان؛
شما با این درس‌ها، موفقیت‌های بسیاری را نصیب من کرده‌اید. امیدوارم همیشه مسدام باشید.

این سری مقالات خلاصه و پرعمق ادامه دارد…