درسی مهم از اعتیاد موش ها به هروئین درباره ترک عادت های غلط
ترک اعتیاد راحت تر از چیزی ست که فکر میکنید!
این مطالعه 45 ساله در مورد جانبازان معتاد به هروئین جنگ ویتنام نشان می دهد که چرا ترک اعتیاد بسیار سخت است.
در 17 ژوئن 1971، رئیس جمهور ایالات متحده، ریچارد نیکسون، در یک کنفرانس مطبوعاتی در مقابل یک سخنرانی ایستاد و مصرف مواد مخدر را “دشمن شماره یک عمومی” اعلام کرد و ادامه دادند که “برای مبارزه و شکست این دشمن، لازم است یک حمله جدید و همه جانبه انجام دهد.”
7 ماه قبل از این تاریخ، دو نماینده کنگره آمریکا به نام‌های رابرت استیل از کانکتیکات و مورگان مورفی از ایلینوی برای یک دیدار رسمی به ویتنام سفر کردند و با اخبار وحشتناکی که افکار عمومی را متحیر کرد به کشور بازگشتند:
«بیش از 15 درصد از سربازان آمریکایی که در ویتنام هستند
معتاد به هروئین هستند!»
در پاسخ به این گزارش ها، رئیس جمهور نیکسون یک آژانس اجرایی جدید ایجاد کرد – دفتر اقدام ویژه برای پیشگیری از سوء مصرف مواد – برای ترویج پیشگیری از “دشمن عمومی شماره یک” و بازپروری کهنه سربازان جنگ ویتنام.
اما کار نیکسون با انجام این «حمله جدید و همه جانبه» تمام نشد.
نیکسون می خواست بفهمد که چه بر سر سربازان معتاد به هروئین بعد از بازگشت به آمریکامی‌افتد. او این کار را به جروم جاف – رئیس دفتر جدید سوء مصرف مواد مخدر – که به نوبه خود محققی به نام لی رابینز را برای انجام یک تحقیق گسترده در مورد سربازان معتاد استخدام کرد.
و زمانی که به آن معتاد شدید، تا آخر عمر گرفتار شده اید.
اما وقتی رابینز یافته‌های خود را از سال‌ها تحقیق در مورد کهنه سربازان جنگ ویتنام گزارش کرد، همه شوکه شدند!
رابینز کشف کرد که تعداد سربازان ویتنام که یک سال پس از بازگشت به ایالات متحده هروئین مصرف کرده‌اند به طرز تکان‌دهنده‌ای کم است: فقط 5 درصد. و پس از سه سال تنها 12 درصد دوباره به هروئین برگشتند.
با توجه به اینکه نرخ بازگشت معتادان به مواد مخدر در آن زمان حدود 90 درصد بود، یافته‌های رابینز پایه و اساس هر چیزی را که دنیای بالینی در مورد اعتیاد باور داشت، متزلزل کرد.
پس همه با یک سوال عجیب مواجه شدند:
چرا ترک اعتیاد اینقدر سخت است؟
و چگونه بسیاری از جانبازان جنگ ویتنام معتاد به هروئین، اعتیاد خود را در این مدت کوتاه ترک کردند؟
تمام چیزهایی که ما راجع به اعتیاد میدانیم غلط است!
در اوایل قرن بیستم، مجموعه‌ای از آزمایش برای کشف اثرات اعتیاد به مواد مخدر در انسان‌ها روی موش‌ها انجام شد و برخی از آنها در قالب تبلیغات تلویزیونی ضد مواد مخدر در سراسر ایالات متحده به نمایش درآمدند.
یکی از آگهی‌های معروف دهه 1980 می‌گوید:
«فقط یک مواد تا این حد اعتیادآور است، از هر ده موش آزمایشگاهی، 9 موش بارها و بارها از آن استفاده میکنند تا بمیرند.
این ماده می‌تواند این کار را با شما هم انجام دهد. این ماده مخدر کوکایین است.»
آزمایش ساده بود:
شما یک موش را بردارید و در قفسی قرار دهید که دو بطری آب به آن وصل شده است. یک بطری فقط با آب پر شده است. دیگری حاوی آب و هروئین یا کوکائین است. از هر 10 موش، 9 موش به آن ماده مخدر اعتیاد پیدا میکرد و تا سرحد مرگ به خوردن آن آب ادامه میداد تا زمانی که واقعا و عملا می‌مُرد!
از همین آزمایش‌ها بود که این باور رایج که مواد مخدر باعث اعتیاد می‌شود، پدیدار شد.
اما در دهه 1970، بروس الکساندر، محققی در دانشگاه سایمون فریزر، آزمایش‌های «پارک موش‌ها» را برای به چالش کشیدن این ایده‌ها انجام داد.
برای انجام این کار، الکساندر موش ها را در دو فضای مسکونی جداگانه قرار داد. در یک فضا، موش ها از موش های دیگر جدا شده و در قفس های فلزی کوچک زندگی می کردند.
در دیگری، 16 تا 20 موش از هر دو جنس با هم در «پارک موش‌ها» زندگی می‌کردند – یک منطقه نسبتا بزرگ و سازگار با محیط طبیعی موش‌ها که میله‌های کوهنوردی، توپ، چرخ، قفس‌های روباز داشت و غذای زیادی در آن یافت میشد. موش‌های نر و ماده به تعداد در درون این پارک موش‌ها بودند در نتیجه امکان تولید مثل برایشان فراهم بود – به طور خلاصه، بهشت موش ها بود.
در هر دو فضای اسکان، دو مایع جداگانه به موش‌ها ارائه شد: یکی حاوی مورفین (نوعی ماده مخدر) و دیگری فقط آب.
نتایج حاصل از آزمایش‌ها شگفت‌انگیز بود!
الکساندر کشف کرد که موش های تنها و منزوی در قفس به طور قابل توجهی محلول مورفین بیشتری نسبت به موش های اجتماعی در “پارک موش ها” مصرف می کردند.
در واقع، در یک مرحله از آزمایش که در آن آب و مورفین در روزهای جایگزین ارائه شد، موش‌های «پارک موش‌ها» حتی کمتر از آنچه در فازهای قبلی آزمایش انجام داده بودند، مرفین مصرف کردند.
به طور تصادفی، الکساندر به همان نتیجه گیری در مورد اعتیاد رسیده بود، که رابینز نیز چند سال قبل در طول مطالعه هروئین کهنه سربازان جنگ ویتنام کشف کرده بود.
خود بروس الکساندر این نتیجه‌گیری را که با همه چیزهایی که ما فکر می‌کنیم در مورد اعتیاد میدانیم نادیده می‌گیرد:
اعتیاد به سازگاری شما با محیط برمی‌گردد.
اگر اعتیاد دارید، بخاطر قفسی‌ست که در آن زندگی میکنیدکتاب در تعقیب فریاد: اولین و آخرین روزهای جنگ علیه مواد مخدر
نیروی پنهان در پس اعتیاد
پس از اینکه رابینز مطالعه ای را ارائه کرد که ضربه سنگینی به باورهای رایج در مورد غیرقابل شکست بودن اعتیاد به هروئین وارد کرد، هنوز یک سوال گیج کننده باقی مانده بود: چرا بسیاری از کهنه سربازان معتاد به هروئین در جنگ ویتنام تقریباً یک شبه اعتیاد خود را ترک کردند؟
برای حل این معما، رابینز با کهنه سربازان جنگ مصاحبه کرد و از آنها خواست توضیح دهند که چرا پس از بازگشت از ویتنام به ایالات متحده، مصرف هروئین را متوقف کردند.
در طول مصاحبه ها، کهنه سربازان جنگ ویتنام تأکید کردند که هروئین و استفاده از آن در ویتنام بسیار آسان تر از بازگشت به خانه در ایالات متحده است.
در ویتنام، سربازان به راحتی می‌توانند هروئین را با قیمت بسیار پایین 6 دلار برای یک کیسه با خلوص بالا (90 درصد) خریداری کنند. برعکس، در ایالات متحده، قیمت هروئین بسیار بالاتر بود و 20 دلار برای یک کیسه خیابانی با خلوص 10 درصد بود.
علاوه بر این، در ویتنام، برخلاف مصرف هروئین در ایالات متحده، هروئین را می‌توان به راحتی دود کرد و نیازی به تزریق نداشت. این مانع اصلی برای شروع استفاده از هروئین را از بین برد.
همه اینها همراه با شرایط زندگی بسیار بد و سطوح بالای استرس ناشی از جنگ، محیط مناسبی را برای اعتیاد به هروئین در سربازان آمریکایی ایجاد کرد.
اما زمانی که سربازان از ویتنام به ایالات متحده بازگشتند، در معرض محیطی کاملا متفاوت قرار گرفتند.
آنها دیگر با صدای شلیک گلوله در جنگل های ویتنام و صدای بلند تیغه های هلیکوپتر در نیمه های شب بیدار نمی شدند. آنها نه با سربازان معتاد به هروئین و نه با استرس بالای جنگ زندگی می کردند.
پس از بازگشت به خانه، سربازان در شرایط زندگی بسیار بهتری زندگی می کردند و مانند اکثر شهروندان آمریکایی در آن زمان، آنها در طول روز به سر کار می رفتند و شب ها را با خانواده خود می گذراندند.
جانبازان جنگ همچنین خاطرنشان کردند که ترس از دستگیری و زندان و عدم تایید شدید دوستان و خانواده عوامل بازدارنده قوی از مصرف هروئین در ایالات متحده است.
به طور خلاصه،
محیط ویتنام معتاد شدن به هروئین و ترک اعتیاد را بسیار دشوارتر از ایالات متحده کرده بود
و موانع زیادی در آمریکا وجود داشتند که به شخص اجازه گرایش به سمت اعتیاد را نمی‌دانند.
پاسخ به سوال گیج کننده ساده بود:
اراده یا تغییر نگرش نبود، بلکه به دلیل تغییر اساسی در محیط آنها بود.
این نتیجه گیری به خوبی با مطالعاتی مطابقت دارد که نشان می دهد تقریباً 45 درصد از کارهایی که روزانه انجام می دهیم در همان محیط انجام می شود.
به عنوان مثال، مشاهده صرف در ورودی یک ساختمان اداری یا یک منطقه معمولی سیگار کشیدن، یک نشانه محیطی قوی برای یک فرد سیگاری برای رفتن به این مکان و تکرار عادت سیگار کشیدن است.
با گذشت زمان این نشانه های محیطی چنان در روان ما جا افتاده است که رفتارهای بد را به صورت خودکار تکرار می کنیم، حتی زمانی که نمی خواهیم جلوی تلویزیون بستنی بخوریم، یا ایمیل های خود را به محض بیدار شدن بخوانیم یا در طول ساعات کاری شبکه های اجتماعی را چک کنیم.
به همین دلیل است که نیروی پنهان در پس اعتیاد محیط است
و بهترین راه برای ترک عادت های بد و تغییر زندگی به سمت بهتر، تغییر اساسی محیط است.
اراده کافی نیست.
رسانه‌های جمعی ما را به این ایده فروخته‌اند که اعتیاد و عادت‌های بد در درجه اول ناشی از مواد شیمیایی در بدن، ژنتیک و فقدان اراده و انگیزه است.
اما همانطور که از مطالعات انجام شده در مورد کهنه سربازان معتاد به هروئین جنگ ویتنام که به خانه بازگشتند و اعتیاد خود را به هروئین ترک کردند آموختیم، دلیل اصلی اینکه ترک اعتیاد بسیار سخت است، محیط است.
و ترک عادت بد سخت‌تر می‌شود.
مطمئنا همه ما عادت‌های بد زیادی داریم. عادت به دیر بیدار شدن، پرخوری، تنبلی، وابستگی بیش از حد به شبکه‌های اجتماعی و..
همه ما دوست داریم فکر کنیم که اعمال خود را کنترل می کنیم، اما در واقع، محیط دست نامرئی است که رفتار ما را شکل می دهد و ما را به سمت سرنوشت زندگی مان سوق می دهد.
بهترین، موثرترین و سریع‌ترین راه برای کنار گذاشتن عادت‌های بد تغییر محیط و یا جایگزین کردن آنها با عادت‌های خوب است.
اما چطور می‌شود این کار کرد؟
نگران نباشید، ما قبلا مقاله‌ها و مطلب زیادی در این باره تدارک دیده‌ایم: فقط کافی ست که روی یکی از نوشته‌های پایین کلیک کنید یا ضربه بزنید:
موضوعات
دستهبندی
محتوای رایگان
اشتراک توربو
فروشگاه
حساب کاربری
بسیار جالب بود؛ تراپیست منم برای ترک سیگار ازم خواستن که محیط رو عوض کنم؛ و تا زمان خوندن این مقاله علتش رو متوجه نشدم.
خیلی ممنونم